Vol trots presenteer ik mijn mede Dutchie in Florence Joyce Oosenbrug. Onze gedeelde passie voor taal(grapjes), flauwe opmerkingen en ellenlange gesprekken waarin we een poging doen te begrijpen waarom Italianen zijn zoals ze zijn, leidde tot de vraag: zeg, wil jij niet eens voor mij gastbloggen? Sì, perchè no? (ja, waarom niet?). Hier is het zeer geslaagde resultaat. Enjoyce! Zie je, dat bedoel ik nou…zo flauw.
Koffie met kletskoek
Het is de perfecte locatie om tegelijkertijd een ontbijtje te nuttigen, krantenkoppen te scannen, rekeningen te betalen, de weersvoorspelling te horen, je dagelijkse shotje opstartcafeïne in te nemen en de nieuwtjes in de wijk te weten te komen; de koffiebar op de hoek. De mijne is simpel doch effectief. En bovendien het enige moment van de dag dat het me lukt om te midden van mijn geliefde Italianen efficiënt een heleboel dingen in korte tijd gedaan te krijgen. Een goed humeur en dus een goed begin van de dag verzekerd.
Vanaf mijn voordeur is het exact 62 passen tot ik Massimo met groot enthousiasme ciao bella hoor zeggen. Dat is echter niet meer dan een alledaagse groet heb ik inmiddels geleerd; als hij overdreven buongiorno bellissima schalt, weet ik dat hij pas echt een goed humeur heeft. Hij is trotse eigenaar van De Glimlach, een enigszins volks koffiebarretje annex tabaccheria. Zijn mamma, immer een paarsgestreept schortje over haar iets te dikke buik, springt er in de piekuren bij. Een eenvoudig, maar oprecht duo dat je dag beslist een stuk vrolijker stemt.
Hij weet inmiddels precies wat ik ´s ochtends nodig heb en wat ik lekker vind. Hij weet wanneer ik om een praatje verlegen zit, of wanneer hij juist even niks moet zeggen. Hij weet van mijn baan, mijn huis, mijn vriend, mijn fiets, mijn vriendinnen, mijn kapper, mijn hobby’s en mijn desinteresse voor zijn voetbalclub. Hij vindt mijn accent schattig en mijn haren betoverend, maar hoopt vooral dat ik morgen weer kom. Zijn dag is goed als ik zeg dat zijn koffie weer heerlijk heeft gesmaakt.
De koffiebar is in Italië een onmisbaar onderdeel van het dagelijks leven. Het is niet alleen een essentieel ontbijtritueel, maar ook immer bevredigend voor een goede lunch, merenda tussendoor of de aperitivo ’s avonds. Voor een koffieafspraak met een vriendin, een meeting met collega’s of een privéles met een student is er bovendien altijd plek én sfeer. Een sociaal-culturele ontmoetingsplaats dus voor alle rangen en standen Italianen met dezelfde behoefte: koffie, voedsel en geklets. Veel geklets.
’s Ochtends tussen 7 en 8 is het er het drukst. Mensen schreeuwen er soms letterlijk hun favoriete bestelling door en wel precies zoals het hen belieft; cappuccino met extra hete koffie maar zonder cacao, een marocchino mét cacao, caffè macchiato, espresso in een kopje van glas, of juist een corto in een cappuccinokopje. Orzo of decaffeinato. Een dubbele of Americano. Met een scheutje drank, een wolkje melk, of gewoon normale. Suiker er eerst in. Een voorverwarmd kopje. Met een glaasje water ernaast. Maar Massimo is niet gek te krijgen. Zuivere koffie, die man!
Dan worden er praatjes gemaakt. Gemeentewerkers in oranje overalls die er hun pauze houden, menen precies te weten hoe zij ‘hun’ Fiorentina zouden leiden. Een felle discussie inclusief illustrerende handgebaren over rivaliserende voetbalclubs volgt. De oude buurtgek is echter even afgeleid als er een groepje tienermeisjes binnenkomt om kauwgom te kopen, terwijl zij giechelend over de jongens op de scooters buiten babbelen. De deftige dame met een hondje dat een jasje draagt, klaagt openlijk over haar lichamelijke ongemakken. Dan mengt ze zich in een gesprek over het voorspelde weer met de moeder van de barman – wat mij betreft immer een sterk staaltje koffiedik kijken, want in het dal waar Florence ligt weet je werkelijk nooit wat het weer kan gaan doen. De man achter de gokkast is eigenlijk de enige die niet praat. Maar ja, die is dan ook niet op de koffie.
Het is voor mij altijd weer een moment van intens geluk om dit koffietheater mee te maken. Dan misschien wel zonder koekje – kletskoppen zijn er altijd. Het is Italië op z´n doodgewoonst, maar tegelijkertijd allerbest.
Nog een leuk weetje: in Italië wordt een bepaald type koekjes voornamelijk rond carnaval gegeten. In Toscane heten deze zoetigheden cenci, maar in Sicilië worden ze chiacchiere genoemd, oftewel kletspraatjes! Misschien toch lekker voor bij de koffie?
Leuk en herkenbaar. Bij ons heet dit type café Smiley!
Originele naam ;). ‘Tis ook overal hetzelfde! Scherzo! Ciao!
Hoi Fie, Met stijgend respect heb ik gisterenavond jouw koffie met kletskoek zitten lezen.Het wordt echt steeds beter. Niet te lange zinnen, spijker op de kop, to-the-pointen leuk om van te smullen. Als die soorten, al die karakters zonder veroordeling.Groots en meeslepend! Ben ik ook al in de glimlach geweest met jou? Leuk ookdie bordjes met opschriften: if you are in a hurry…Meesterlijk geschreven hoor! Ik ben zeer trots op je en stuur je stukjes vaak door.Dit keer heb ik het gedeeld en kreeg ik zelfs een reactie uit Lombok! dikke kus van je liefhebbende Vader die nog steeds geen kleinkinderen heeft.
Date: Wed, 12 Feb 2014 21:15:17 +0000 To: henkkruijsdijk@hotmail.com
Bedankt papa van Sophie! Dit stukje was van mij deze keer, als gastblog op deze geweldige site. Ben er stiekem ook best trots op. Leuk om zo’n enthousiaste reactie te lezen!
Ik zal de complimenten doorgeven aan Joyce die deze keer in de pen is geklommen voor SoFlorence!
Buongiorno,
Ga zo door Sophie. En noem jezelf niet flauw want dan doe je jezelf geen recht 😉.
En wat mij betreft nodig je Joyce ook vaker uit om te schrijven. Met veel plezier haar koffie-ervaringen gelezen.
Cordiali saluti
Edith
Hehe, dank je Edith! Joyce komt zeker weer voorbij binnenkort :). Ciao!
Hey, die koekjes ken ik! Die at ik als jongetje altijd rond oud en nieuw bij mijn Italiaanse buurvrouw! Altijd leuk om nog iets van Italie mee te krijgen op afstand.
Leuk om te horen Eddy!
Wat missen we toch veel hier in Nederland! Vanmorgen aan de yoghurt met all bran!
Niks geen brioche en koffie! En een kletspraatje (koekje)!!!!Ciao, ciao! xx
Snel weer langskomen dus ;). Xx
Heeej Sophie en Joyce, wat een briljant stuk is het geworden! Echt leuk om te lezen! En het geeft bij mij gelijk weer de kriebels: ik wil weer naar Italië!!!! Hopelijk volgen er nog vele leuke stukjes (van jullie beiden natuurlijk!).
Liefs,
Eveline
Grazie mille! Kom ons gezellig opzoeken in Florence, gaan we een kopje koffie drinken ;).
Heel erg leuk verhaal! Mooi geschreven Joyce! Chapeau!
Ik ben het er helemaal mee eens!
mooi geschreven, heel herkenbaar ook. Ik kijk uit naar je volgende stukje.
Grazie, ik zal het doorgeven! Ze komt zeker binnenkort weer voorbij!
Lieve Joyce,
Stiekem wel gedacht dat er in jou wel een schrijfster verborgen zit
Ik heb genoten van je eerste stukje, begin nu steeds meer te begrijpen ,
waarom Italie jou nieuwe home is geworden.
leuk van Sophie dat je de mogelijkheid krijgt om een stukje te mogen schrijven,
hopelijk volgen er meer.
Je trotse vader.
Wat een prachtige reactie. Heel graag gedaan. Ik weet zeker dat er meer zullen volgen!
Bedankt pap voor deze mooie woorden! Stiekem dacht ik dat ook wel, gelukkig gaf Sophie mij het juiste duwtje om er weer eens wat mee te doen. Volgende keer dat jullie hier zijn, neem ik jullie mee naar De Glimlach! (of andere plekken die ik nog ga beschrijven in volgende stukjes)
En ga ik ook mee want ik wil jouw ouders nou ook eens eindelijk leren kennen 😉
hoi Joyce,
je eerdere reisverslagen waren ook al een genot om te lezen. Je schrijft zo levendig dat wij bijna denken het te ervaren. groetjes uit Poeldijk
Hoi Paula, ik zal het doorgeven aan Joyce! Mooi dat jullie door haar stukje even in Italië waren :). Ciao, Sophie