Vrijdagmiddag, 13:00 uur. Zakelijke lunchafspraak: software ontwikkelaars meet bloggers. De eerstgenoemden wilden koste wat kost kennis maken met dé grootse Italië blogger van Nederland, Saskia Balmaekers van Ciaotutti.nl, om hun product aan haar te presenteren. Geen probleem, dat regel ik wel even. Ik heb namelijk zo mijn contacten. Saskia is hier nu toch het hele weekend om de laatste puntjes op de Italiaanse i’s te zetten voor de special over Florence die 1 maart uitkomt. Het ideale moment dus om even de digitale koppen bij elkaar te steken en tot briljante business ideeën te komen. Alhoewel, zo dachten wij over deze afspraak.

Het gesprek kan beginnen

Bij aankomst werd het gesprek enthousiast gestart over het innovatieve product dat de twee jongemannen hadden ontwikkeld. ‘Dat is fijn,’ dachten we. ‘Lekker to the point.’ Al snel werd deze vriendelijke, achteraf blijkende Kroatische, jongen de mond gesnoerd en eiste zijn Italiaanse partner de praatstoel op. Hij vertelde dat zijn vrouw een succesvolle Amerikaanse blogger is en dat ze vanwege haar baan op allerlei plekken komen, waaronder ook laatst in Piemonte. Laat Saskia daar nu ook net op persreis zijn geweest. De gemene deler was gevonden.

Alle restaurants passeerden de revue en werden stuk voor stuk uitgebreid besproken. Saskia probeerde slim de link naar het software product te leggen en gooide er direct een potentieel lucratief idee tegenaan. Er werd totaal niet op gereageerd. Het was blijkbaar nog te vroeg. De Italiaan leek even gedesoriënteerd door de onderbreking, maar herpakte snel de vaart weer waarop hij zijn ervaringen met ons deelde.

Een specifiek memorabel moment was toen hij in Piemonte een overheerlijk stuk vlees met rozemarijn had gegeten in één of ander berghutje. Dit deed hem vervolgens weer denken aan die ene keer dat hij ooit bij kennissen op Elba verbleef en op pad gestuurd werd om een takje rozemarijn te bemachtigen voor het avondeten. Dit kruid mocht echter niet van de overdaad aan bosjes rondom het huis geplukt worden, maar moest helemaal beneden, na een trap van wel 300 treden, aan de kustlijn naast de tweede steen rechts gehaald worden. Nu had hij er na een aantal keer op en neer lopen geen zin meer in en verstopte zich gewoon achter het huis toen hij de opnieuw de opdracht kreeg om rozemarijn met zee aroma te gaan plukken. ‘Niemand had toch door dat het bosje van achter het huis vandaan kwam!’ luidde de uitsmijter triomfantelijk.

En het duurde, en het duurde…

Ja, mooi verhaal, maar ondertussen zijn we wel een half uur verder. En wij moeten straks weg. ‘O ja, en ik heb trouwens het beste stuk vlees ooit in New York gegeten, bij een restaurant, hoe heet dat ook alweer?’ Daar gaan we weer…

Een kwartier voordat wij écht weg moesten manoeuvreerde ik me richting de Kroaat en deelde met hem wat ideeën die ik had aangaande het product. Hij was één en al oor en binnen vijf minuten hadden we eigenlijk besproken wat we moesten bespreken. Ha, prettig. Ik drukte hem nog even op het hart om naar de tips van de door de wol geverfde blogger te luisteren en wellicht later nog eens contact met haar op te nemen over de mail. Hij vond het een top suggestie.

De lunch was heerlijk, het gezelschap gezellig en de verhalen boeiend, maar van zaken doen was er eigenlijk weinig sprake. Interessant om te merken dat het kennismaken en het samenzijn in de eerste instantie belangrijker zijn dan het daadwerkelijk komen tot een deal of het uitwisselen van zakelijke ideeën. Er wordt blijkbaar eerst gekeken naar wat voor vlees ze in de kuip hebben. Als dit redelijk mals is, niet te lang gekookt blijkt te zijn en dus naar meer smaakt dan, en alleen pas dan, kan er een vervolgafspraak gemaakt worden. En wie weet wordt er dan uiteindelijk door de andere partij een takje rozemarijn aan toegevoegd, om zo tot een uiterst smaakvolle deal te komen.